Mad Max 2 (1981)
Unha notable mellora respecto á súa predecesora, cunha ambientación máis rica e unha narrativa máis sólida. É unha entrega que comeza a definir o que fará grande a saga nos anos seguintes
11 de xaneiro de 2025
★7/10 - Unha notable mellora respecto á súa predecesora, cunha ambientación máis rica e unha narrativa máis sólida. É unha entrega que comeza a definir o que fará grande a saga nos anos seguintes
A evolución dun mundo postapocalíptico
Mad Max 2, tamén coñecida como The Road Warrior, supón unha clara mellora respecto á súa predecesora. George Miller consegue afondar no ton postapocalíptico, transformando o universo de Max Rockatansky nun lugar máis cruento e desesperado. Esta segunda entrega senta as bases para o que será o estilo inconfundible da saga, ofrecendo unha narrativa máis definida e unha ambientación que marca a diferenza.
Un mundo máis postapocalíptico e unha narrativa ben definida
Nesta entrega, a gasolina convértese nun ben escaso e extremadamente valioso, convertendo a loita pola supervivencia nunha carreira brutal polo control deste recurso. A ambientación, coas súas paisaxes desérticas e os deseños de vehículos únicos, contribúe a establecer o ton postapocalíptico que caracterizará as secuelas. Ademais, esta película ofrece unha narrativa máis clara e estruturada, facendo que o espectador se involucre máis na trama e nos obxectivos dos personaxes.
Max, máis frío e endurecido
Mel Gibson volve brillar no papel de Max, presentando un personaxe máis frío e emocionalmente distante. Este cambio encaixa perfectamente coa evolución do mundo ao seu redor, onde a supervivencia é o único que importa. Max é agora un antiheroe máis complexo, cuxas accións están motivadas pola necesidade máis que polo idealismo, facendo que resulte aínda máis fascinante de seguir.
Un antagonista que non acaba de destacar
Se hai algo que segue sen estar á altura, é o antagonista. A pesar de ser máis impoñente que os da primeira película, tanto o tempo en pantalla como a profundidade do personaxe quedan curtos. Isto fai que a ameaza principal non sexa tan memorable como podería ser, especialmente nunha película que depende tanto dos conflitos entre faccións.