A cinefilia de @roicou

★6/10 - Filme ambicioso que senta as bases dun universo prometedor, pero que sofre dunha estrutura narrativa irregular e de interpretacións pouco convincentes, salvo pola sólida actuación de Mel Gibson

A orixe dun mundo distópico, pero sen pulir

Mad Max, dirixida por George Miller, marcou o inicio dunha das sagas máis icónicas do cine postapocalíptico. Con todo, a súa primeira entrega, vista con perspectiva, é unha película que, a pesar de ter boas ideas e unha interpretación destacada dun Mel Gibson moi noviño, sofre dunha estrutura narrativa irregular e limitacións propias da súa época.

Unha narrativa descompensada

A estrutura de Mad Max é, sen dúbida, o seu maior problema. O argumento, xa de por si sinxelo, parece estirado para alcanzar os 90 minutos de duración. A película adica máis dunha hora a unha introdución que se fai innecesariamente longa, mentres que o clímax, que debería ser o punto álxido, queda comprimido en apenas 15 minutos. Este desequilibrio deixa unha sensación de que a historia podería terse contado dun xeito moito máis efectivo.

Unha produción limitada pero ambiciosa

É importante considerar o contexto no que foi filmada a película. Con escasos recursos e un orzamento reducido, Mad Max destaca por como utiliza as estradas de Australia e un deseño visual que xa apunta cara ao mundo apocalíptico que definirá as entregas posteriores. Con todo, aínda non alcanza os tons tan sombríos nin o universo tan elaborado que caracterizan as secuelas.

Mel Gibson: o motor do filme

Mel Gibson, no papel de Max Rockatansky, ofrece unha interpretación convincente que leva sobre os seus ombreiros gran parte do peso emocional da película. A súa presenza e intensidade destacan nun elenco que, polo xeral, non está á súa altura. É unha das poucas interpretacións que realmente logra conectar co espectador e dar credibilidade á historia.

Antagonistas que non convencen

Os viláns, que deberían ser unha ameaza constante e inquietante, caen no erro de ser caricaturescos. A película pretende amosalos como psicópatas impredecibles, pero a súa actuación exaxerada fai que moitas veces parezan máis bufóns que verdadeiros antagonistas aterradores. Este ton resta forza a un dos elementos que debería ser clave nun filme deste tipo.