A cinefilia de @roicou

★7/10 - Unha viaxe meta e autorreferencial chea de cameos estelares, humor absurdo e homenaxes ao View Askewniverse, onde Smith se rí de si mesmo e celebra o frikismo máis desenfadado.

Unha comedia meta que celebra (e ridiculiza) a industria do cine

Jay and Silent Bob Strike Back é o paradoxo definitivo de Kevin Smith: un filme que parodia a súa propia filmografía mentres se converte nunha peza clave do View Askewniverse. É unha obra feita para fans, repleta de cameos, autoreferencias e humor autorreferencial que oscila entre o xenial e o… “que carallo estou a ver?”.

Aquí temos por fin a estes dous personaxes sendo os únicos protagonistas dun filme. Sempre se comenta que hai filmes con grandes argumentos, mais moi mal executadas. Neste caso é todo o contrario: un argumento cutre e incoherente cunha maxistral execución desde o absurdo e o humor.

Cameos, cameos e máis cameos: o poder de Smith na industria

A lista de estrelas aquí é absurda: desde Mark Hamill (que aparece como un vingador cósmico, claro) ata Carrie Fisher, pasando por Will Ferrell como un vilán ridículo ou Wes Craven dirixindo un falso Scream. Como logrou Smith tantas estrelas? A resposta está na súa reputación como director accesíbel e fanboy.

Moitos deles aceptaron participar por amizade (Ben Affleck e Matt Damon), por amor á comedia (George Carlin) ou simplemente para rir un pouco (James Van Der Beek imitándose a si mesmo). A escena onde Affleck e Damon bromean sobre “facer filmes como débeda de favores” é unha hilarante metareferencia ás teorías de que Smith axudou en segredo co guión de Good Will Hunting.

Da tenda de cómics a Hollywood: unha viaxe autorreferencial

A trama é tan fina como unha folla de papel: Jay e Silent Bob descobren que van facer un filme baseado neles (os ficticios Bluntman & Chronic) e viaxan a Hollywood para evitar que se estree porque falan mal deles en internet. No camiño, Smith aproveita para facer un clip show do seu universo: volven personaxes de Clerks, Chasing Amy e Dogma, e até se parodia a si mesmo cunha escena onde os protagonistas entran nunha tenda de cómics… que en realidade é a tenda de Smith Jay and Silent Bob’s Secret Stash.

É unha película que non se toma en serio nin sequera un segundo. Desde o monkey CGI ata o romance entre Jay e Shannon Elizabeth (que inclúe unha coreografía de West Side Story), todo é exagerado e conscientemente cutre. Pero iso é parte do seu encanto: é unha carta de amor ao absurdo e á comunidade friki que sostivo a Smith durante anos.

Humor de nivel variable (e algún chiste que non envelleceu ben)

Aquí está o problema: non todos os chistes funcionan hoxe. O humor homófobo ou machista de algúns diálogos (especialmente de Jay) fai rechiar os dentes no 2025. Porén, Smith sempre trata estes temas desde a ignorancia dos personaxes, tendo en conta que este é un guión do 2001. Aí así, hai momentos incómodos que poderían o conxunto a día de hoxe.

Nota final: 7/10 (con cariño)

Por que un 7 se é “mediocre”? Porque, a pesar do seu caos narrativo e gags desiguais, Jay and Silent Bob Strike Back cumpre o seu propósito: é unha festa de despedida (temporal) do View Askewniverse. É como asistir a unha reunión de vellos amigos onde todos contan as mesmas anécdotas de sempre, pero con tanta paixón que non podes evitar rir.

Smith sabe que isto non é Chasing Amy, e iso está ben. Aquí non hai pretensións de profundidade, só puro divertimento. E ás veces, iso é máis que suficiente.