A cinefilia de @roicou

Canso do UCM e o seu declive

Hoxe estréase nos cines a última do Capitán América e non creo que a vexa nin por streaming. O Universo Cinematográfico de Marvel (UCM) foi, durante unha década, un dos maiores fenómenos do cine. As súas primeiras fases trouxeron un enfoque novo e emocionante aos filmes de superheroes, combinando narrativas entrelazadas, humor e espectáculos visuais que marcaban tendencia. Pero como todo o que brilla, o UCM acabou sufrindo o peso do seu propio éxito, e agora é difícil non sentir un profundo aburrimento ante cada nova estrea.

Un dos maiores problemas é a sobreprodución. Dende o final da “Saga do Infinito”, Marvel lanzou unha cantidade absurda de contido, tanto en filmes como en series para Disney+. O resultado é unha liña de proxectos que non son capaces de manter o nivel de calidade das primeiras fases. Cada nova entrega parece menos un evento especial e máis unha obriga para seguir o fío narrativo.

A sensación é clara: os espectadores xa non estamos emocionados por unha nova película de Marvel; simplemente tentamos seguir o ritmo dun calendario interminábel.

Outro problema importante é que moitas das historias recentes carecen de frescura. O humor, que antes era un punto forte, agora parece unha muleta constante para evitar afrontar temas serios. Ademais, os conflitos narrativos a miúdo non se senten reais ou con peso, xa que todo se resolve cunha gran batalla final chea de CGI. A fórmula foi efectiva nun inicio, pero agora resulta previsíbel e esgotadora.

O gran atractivo do UCM sempre foron os seus personaxes. Iron Man, Capitán América e Thor estaban ben construídos e ofrecían arcos emocionais que conectaban co público. Con todo, as novas xeracións de heroes non conseguen o mesmo impacto. A maioría carece do tempo necesario para desenvolverse ou se presenta en proxectos que non os tratan co tempo que merecen. O resultado son personaxes planos.

Outro aspecto que irrita é o abuso do CGI. As películas do UCM, especialmente nas fases recentes, parecen videoxogos en moitos momentos. As cores pouco naturais, os fondos dixitais e as escenas de acción sobrecargadas fan que a experiencia visual sexa esgotadora.

Un dos maiores problemas é que deixou de ser un proxecto creativo para converterse nunha máquina de facer cartos. Cada película ou serie está deseñada para vender produtos, xerar spin-offs e manter aos subscritores de Disney+. Isto tradúcese en historias menos arriscadas e máis enfocadas a manter a franxa PG-13 e ser accesíbeis para todos, sacrificando profundidade e orixinalidade.

Non quero dicir que debamos boicotear Marvel, pero si reflexionar antes de apoiar cegamente todo o que lancen. Cada entrada no cine ou subscrición é un voto a favor deste modelo de produción sen alma. Se as películas de superheroes queren recuperar o seu esplendor, necesitan menos cantidade e máis calidade.

O UCM foi unha experiencia incríbel no seu momento, pero é importante recoñecer cando algo deixou de funcionar. Estou canso de ver como un universo que admiraba quedou reducido a un ciclo interminábel de proxectos mediocres. Reflexionemos sobre o que vemos e apoiemos contido que verdadeiramente mereza o noso tempo. O cine é arte, e non debería reducirse a unha produción en serie de contido esquecíbel.